چقدر دوست داشتم یک نفر از من می‌پرسید چرا نگاه‌هایت آنقدر غمگین است؟

چرا لبخندهایت آنقدر تلخ و بیرنگ است؟

اما افسوس که هیچ کس نبود ...

همیشه من بودم و من و تنهایی پر از خاطره ...

آری با تو هستم!

با تویی که از کنارم گذشتی و حتی یک بار هم نپرسیدی چرا چشم‌هایم همیشه بارانی است!